Aanvaller Indiah-Paige Riley (22) van Nieuw-Zeeland speelt sinds afgelopen seizoen voor PSV. Tot haar twaalfde mocht ze van haar moeder niet op voetbal. Nu richt ze zich met Nieuw-Zeeland op de Olympische Spelen van Parijs (26 juli – 11 augustus).
Als meisje van een jaar of acht wilde Riley het liefst op voetbal, maar dat mocht niet van haar moeder. Riley was de jongste van het gezin. Haar broers en zussen zaten al op rugby. Haar moeder, een alleenstaande vrouw, was zo druk met het huishouden dat ze geen tijd had om haar oudste kinderen eerst naar rugby te brengen en vervolgens haar jongste dochter naar voetbal. Dus moest zij ook maar gaan rugbyen, ondanks dat ze haar moeder smeekte of ze mocht voetballen.
Maar op haar twaalfde kwam daar verandering in. Toen moest ze stoppen met rugby omdat ze door haar leeftijd niet meer met de jongens mocht meedoen. Haar broers en zussen waren al gestopt met sporten of het huis uit. Dus was het nu háár beurt om een sport te kiezen.
‘Op zich vond ik rugby best oké. Het nationale team van Nieuw-Zeeland, de All Blacks, is razend populair. Ik heb altijd tegen hen opgekeken, maar ik wilde liever voetballen’, vertelt Riley. ‘Toen ik eenmaal op voetbal zat, wilde ik nooit meer rugbyen. Ik was op slag verliefd.’
Als achttienjarige naar Europa
Ze vertelt dat een opvallende uitspraak van de coach van haar eerste team haar deed beseffen dat ze talent had. Hij zei: ‘Jou hoop ik volgend seizoen niet meer terug te zien’. Hij bedoelde het positief. Hij moedigde haar aan om te gaan voetballen op een hoger niveau. Vanaf toen ging het snel. Riley doorliep allerlei jeugdselecties. Amper achttien jaar oud maakte ze al een transfer naar Europa. Ze had zichzelf in de kijker gespeeld van Fortuna Hjorring, op dat moment de regerend landskampioen van Denemarken.
Inmiddels kijkt Riley met gemengde gevoelens terug op haar avontuur in Denemarken. Achttien jaar was achteraf wel héél erg jong om op eigen benen te staan, nota bene in een land aan de andere kant van de wereld. ‘Op sommige momenten had ik het moeilijk. Ik had verwacht dat ik in de zomer- en winterstop weer even terug naar huis kon vliegen. Naar mijn familie. Maar toen kwam corona. Vijfhonderd dagen lang heb ik mijn familie niet gezien. Door het tijdverschil was het ook moeilijk om contact met ze te hebben. Als ik wakker was, dan sliepen zij. En als zij wakker waren, dan sliep ik juist. Achteraf gezien kwam de overstap naar Europa voor mij iets te vroeg, maar ik heb er geen spijt van. Ik ben in Denemarken niet alleen sneller volwassen geworden, maar ook een betere speelster.’
Kiezen tussen Nieuw-Zeeland en Australië
Op haar zevende emigreerde Riley samen met haar familie van Nieuw-Zeeland naar Australië. Toen ze op haar twaalfde begon met voetballen, woonde ze dus al Down Under. Riley doorliep de nationale jeugdselecties van Australië en speelde ook één vriendschappelijke interland voor het A-team. Maar in haar hart is ze geen Australiër, maar een Nieuw-Zeelander. In Denemarken werd ze gebeld door de bondscoach van Nieuw-Zeeland, die haar vroeg of ze misschien voor de nationale selectie van Nieuw-Zeeland wilde gaan spelen. Maandenlang dacht Riley over dat verzoek na. Ze was negentien toen ze de knoop doorhakte.
‘Je speelt niet alleen voor je land, maar ook voor de achternaam op de achterkant van je shirt. Mijn hele familie komt uit Nieuw-Zeeland. Ik vertegenwoordig hen ook. Kiezen voor Nieuw-Zeeland voelde dus als de juiste beslissing.’
Olympische Spelen
Als international van Nieuw-Zeeland speelde Riley vorig jaar op het WK. Het was voor haar een onvergetelijke ervaring. Nieuw-Zeeland strandde in de poulefase, maar speelde als gastland wel drie keer voor eigen publiek. Nu bereidt Riley zich met Nieuw-Zeeland voor op het volgende hoogtepunt in haar carrière: de Olympische Spelen. ‘Als kind keek ik altijd naar de Olympische Spelen. Ik heb er altijd van gedroomd om daar zelf aan mee te doen. Toen we ons kwalificeerden, was ik ontzettend blij.’
Een medaille winnen wordt volgens haar moeilijk. ‘Onze concurrenten zijn sterk. Zelfs Nederland is het niet gelukt om zich te kwalificeren. Kun je nagaan…’ Wat dat betreft geldt voor haar in zekere zin het olympisch motto: meedoen is belangrijker dan winnen. ‘Dat ik me nu zou voorbereiden op de Olympische Spelen, had ik als kind nooit durven dromen. Zeker niet toen ik nog rugbyde.’
