Hanna Huizenga verhuisde van Groningen naar Sittard: ‘Ik heb mezelf verrast’
Sommige speelsters verruilen van club en gaan enkele kilometers verderop spelen. Anderen zoeken het iets verder weg. Hanna Huizenga (18) ging anderhalf seizoen geleden voor het uiterste. Ze verkaste van sc Heerenveen naar Fortuna Sittard en daarmee ook van het Groningse Hoogezand naar Limburg. 340 kilometer naar het zuiden. En dat op pas 17-jarige leeftijd.
Vijf uur van deur tot deur. Zo lang zat Huizenga tot voor kort in het OV om haar ouders in het noorden te bezoeken. Inmiddels is de aanvaller 18 jaar, heeft ze haar rijbewijs op zak en een autootje voor de deur staan. Nu heeft ze ‘maar’ 3,5 uur nodig. De zeswekelijkse bezoekjes zijn opgeschroefd naar eens per drie weken. ‘Voor elke andere club dan Zwolle of Heerenveen had ik moeten verhuizen’, vertelt Huizenga. ‘Het is anders niet te doen qua afstand.’
Haar verhuizing naar het zuiden van Nederland was een ‘sprong in het diepe’, op meerdere vlakken. Niet alleen verruilde ze als jonkie van werkgever, ook woonde ze opeens op kamers én tekende ze bij een ploeg die debuteerde in de Eredivisie. ‘Natuurlijk heb ik vooraf goed overleg gehad met mijn ouders. We wilden ervoor zorgen dat ik in een veilige omgeving kwam. Aan de andere kant dacht ik ook meteen: ik ben nog jong en heb niet superveel te verliezen. Ik was de eerste die tekende bij Fortuna.’
Heimwee naar huis
Bij Fortuna Sittard was het gevoel direct goed. Warm. De club ontving haar met open armen. En het leuke accent van de Limburgers hielp ook. ‘Dat klonk meteen zo lief. Iedereen dacht met me mee. Ik kon naar huis bellen of naar huis gaan wanneer ik wilde. Toch was het begin best lastig. Ik heb wel heimwee gehad.’
‘Nog steeds vind ik het af en toe lastig om weer naar Sittard te gaan. Vooral als ik langer thuis ben geweest. Ik waardeer het meer dan vroeger. Dat zit ‘m in de kleine dingen, zoals het kopje thee dat m’n moeder voor me inschenkt of het geklier met m’n broer tijdens het tandenpoetsen in de badkamer. Aan de andere kant: mijn slaapkamer bij mijn ouders voelt nu minder als mijn kamer. Grappig. Mijn leven is nu wel echt in Sittard.’
Uit haar comfortzone gestapt
De zelfstandigheid die ze nu heeft, zou ze daarom niet zo snel weer willen inruilen. Ze geniet van de avonden met haar teamgenoten, met wie ze in één huis woont of op de Markt in Sittard uit eten gaat. Bovendien is ze veranderd als persoon. Vroeger was ze meer op zichzelf. De jeugdinternational keek liever op de bank een filmpje met haar ouders dan dat ze ’s avonds eropuit trok. Iets wat haar broer en zus wel vaker deden. ‘Door mijn verhuizing moest ik uit mijn comfortzone stappen. En het is waar wat ze daarover zeggen: daarbuiten gebeuren de leukste dingen. Ik heb mezelf dan ook wel verrast.’
‘Ik ben socialer dan ik dacht. En ik kan meer aan. Ook ben ik losser geworden. Die veranderingen hebben ook effect op mijn voetbalspel. Vroeger was ik best een denker, binnen en buiten het veld. Dat is soms fijn, op tactisch vlak, maar je kunt er ook in vastlopen. Tegenwoordig laat ik dingen meer op me afkomen: niet denken en gewoon doen.’
Een buitenlands avontuur sluit ze in de toekomst niet uit. Dat zou twee jaar geleden wel anders zijn geweest. Lachend: ’Maar denk nou niet dat ik niets meer spannend vind. Het is meer dat ik weet wat me te wachten staat. Als ik mag dromen, dan lijkt Barcelona me fantastisch. Dat is mijn lievelingsclub. Voor nu wil ik me vooral focussen op Fortuna. We willen zo hoog mogelijk op de ranglijst eindigen. En ik hoop een plekje te bemachtigen bij Onder 20, voor het WK.’