‘Eigenlijk ben ik helemaal niet iemand die graag op de voorgrond treedt’, lacht centrale verdediger Fenna Meijer van sc Heerenveen. Toch draagt zij op 22-jarige leeftijd al de aanvoerdersband. Iets dat zij een paar jaar geleden nooit van zichzelf had verwacht, maar inmiddels op knappe wijze toch heeft bereikt.

‘Ik ben gewoon een nuchtere Fries. Tot vorig seizoen trok ik in het veld amper mijn mond open’, vertelt Meijer, die voorheen nog nooit een aanvoerdersband had gedragen. Ook niet in de jeugd. Zij leek op het eerste gezicht dan ook niet in beeld als opvolger van Merel Bormans, de vorige captain van sc Heerenveen, die afgelopen zomer een droomtransfer maakte naar topclub FC Twente. De speelster die verbaal juist altijd heel erg aanwezig was en haar team op die manier op sleeptouw nam.

Hoe belandde de band dan toch om de arm van Meijer? ‘Ik wilde mezelf vaker laten horen in het veld. Dat was één van de doelstellingen die ik mezelf na vorig seizoen heb opgelegd. Ik wilde mezelf ontwikkelen in het aansturen van het team. Voor het begin van dit seizoen heb ik dat besproken met onze trainer, Niklas Tarvajärvi. Een paar weken later kwam hij daar bij me op terug. Hij vroeg of ik in de voorbereiding de aanvoerdersband wilde dragen. Om te zien of het iets voor me was.’

Haar eerste stappen als aanvoerder

Met drie seizoenen in het eerste elftal in de benen weet Meijer wat er op het hoogste niveau van Nederland van je wordt gevraagd. Ze heeft alles voor het voetbal over. Daarmee kan ze een voorbeeld stellen aan haar teamgenoten, was de gedachte van Tarvajärvi om haar tot captain te benoemen, zegt ze. ‘Ik probeer een topsportmentaliteit over te brengen. Elke dag het maximale eruit halen. Op de training honderd procent geven. Daarna de sportschool induiken. Als ik vakantie heb gehad, keer ik fit terug. Ik wil altijd het beste uit mezelf halen. Die instelling is voor Niklas een reden geweest om mij de aanvoerdersband te geven.’

De eerste keer dat ze de aanvoerdersband droeg – tijdens een oefenwedstrijd in de voorbereiding op het nieuwe seizoen – zat Meijer nog niet helemaal in haar nieuwe rol. ‘Ik was superzenuwachtig. Toen ik voor de wedstrijd een praatje voor de groep moest houden, deed ik dat met knikkende knieën. Ik was echt aan het stotteren, bij wijze van spreken’, lacht Meijer. Maar ze groeide in haar rol en vulde het aanvoerderschap steeds beter op haar eigen manier in. Tijdens het restant van de voorbereiding overtuigde ze haar trainer Tarvajärvi ervan dat zij de juiste keuze was, waarna hij haar vroeg of ze de rest van het seizoen aanvoerder wilde blijven. Op die vraag antwoordde ze volmondig ja.

Ze leert van haar fouten

Vijf maanden later moet Meijer glimlachen om de ontwikkeling die ze heeft doorgemaakt. Het werd een reis met vallen en opstaan. Ze was erbij in de competitiewedstrijd tegen Telstar, toen haar teamgenoot Britt Udink werd afgefloten voordat ze kon scoren.

Meijer stelt nu dat ze moest opkomen voor haar team, maar dat het iets te lang duurde voordat ze van zich liet horen. ‘Achteraf had ik eerder op de scheidsrechter moeten afstappen en om uitleg moeten vragen. Ik moest echt die knop omzetten. Echt mezelf aanzwengelen om voor mijn team op te komen. Uiteindelijk deed ik dat wel en ben ik naar de scheidsrechter toegelopen. Maar achteraf duurde dat iets te lang, vind ik zelf. Ik heb ervan geleerd.’

‘Vorig seizoen zou ik dit nooit hebben gedaan’

Maar er waren ook genoeg momenten waarop Meijer direct van zich liet horen, zoals in de thuiswedstrijd tegen PSV. ‘We stonden met 1-0 achter, toen een speelster van PSV in het zestienmetergebied hands maakte, waarvoor niet werd gefloten. Wij zagen dus een penalty aan onze neus voorbij gaan. Toen ben ik meteen op de scheidsrechter afgestapt om te vragen hoe dat zat. Vorig seizoen zou ik dat nooit hebben gedaan. Maar nu wel. Ik kon natuurlijk niets aan de situatie veranderen, maar ik liet wel aan mijn teamgenoten zien dat ik het niet met deze beslissing eens was. Ik kwam voor mijn team op.’ Ook op veel andere momenten blijkt dat Meijer in haar rol is gegroeid. ‘Vroeger hoorde je mij op het veld nooit zo vaak roepen als nu. Ik heb me echt ontwikkeld.’

Ze klinkt tevreden. Een paar jaar geleden had ze nooit verwacht dat ze deze rol in zich zou hebben, zegt ze. ‘Dat ik toch aanvoerder ben geworden, is iets waar ik trots op mag zijn. Ik ben me daar misschien te weinig bewust van. Ik zie het als beloning voor de afgelopen jaren. Aanvoerder zijn van sc Heerenveen is voor mij een droom die is uitgekomen.’