Coach worden bij FC Utrecht was voor Linda Helbling een droom die uitkwam
Onder de vleugels van Linda Helbling (44) keerde FC Utrecht dit seizoen terug in de Azerion Vrouwen Eredivisie. Voor de bevlogen coach is het haar eerste klus op het hoogste niveau van Nederland. ‘Vrouwenvoetbal leeft in Utrecht.’
Hoe was het voor jou persoonlijk om dit seizoen als coach aan de slag te gaan bij FC Utrecht en je debuut te maken in de Azerion Vrouwen Eredivisie?
‘Dat is voor mij altijd een droom geweest die nu dus is uitgekomen. Elke dag heb ik een enorme glimlach op mijn gezicht omdat ik fulltime met voetbal bezig ben. Mijn vader was trainer bij FC Wageningen, toen nog een betaald voetbal organisatie. Hij deed daar de landelijke jeugd en was assistent bij het eerste. Als hij een wedstrijd bezocht om de tegenstander te analyseren, ging ik vaak met hem mee. Het trainersvak trok mij toen dus al. Maar ik wist ook dat het als meisje een stuk moeilijker was om later aan het werk te gaan als coach.’
Wat heb je er allemaal voor moeten doen om in de Azerion Vrouwen Eredivisie coach te kunnen worden?
‘In eerste instantie wilde ik naar het CIOS (Centraal Instituut Opleiding Sportleiders), maar als meisje werd ik daarvoor afgewezen. Toen ben ik de boekhouding in gegaan. Gaandeweg mijn loopbaan als speelster (Helbling speelde in de Hoofdklasse, toen nog het hoogste amateurniveau van Nederland) behaalde ik mijn UEFA C trainersdiploma. Nadat ik was gestopt met voetballen, ben ik UEFA B gaan doen en assistent bij DTS in Ede geworden, van zowel het eerste elftal van de mannen als de vrouwen. Na het behalen van UEFA B kreeg ik bij DTS de kans om hoofdcoach van de vrouwen te worden. Dat ben ik zeven jaar lang geweest. Ondertussen behaalde ik ook mijn UEFA A. Dat diploma had ik minimaal nodig om mijn ambities als coach te kunnen verwezenlijken. Ook sloot ik aan bij de staf van Oranje Onder 15 en deed ik de analyses voor het WK onder 20 in Costa Rica (2022).’
Jarenlang was je coach van topklasser DTS Ede, waarmee je tot tweemaal toe landskampioen van Nederland werd bij de amateurs. Waarin verschilde het coachen toen van het coachen nu bij FC Utrecht?
‘Bij DTS was ik gewend om op een bepaalde manier te werken, bijvoorbeeld als het gaat om de periodisering en fitheid van speelsters. Nu heb ik ineens de luxe dat ik een voltallige staf om mij heen heb, waaronder bijvoorbeeld een performance coach. We werken ook met trackers, die allerlei data bijhouden. En een video-analist. Er is veel meer informatie en data tot mijn beschikking gekomen. Daarmee omgaan is de afgelopen tijd voor mij een heel mooi leertraject geweest.’
Heb je jezelf als coach opnieuw moeten uitvinden?
‘Min of meer wel. Het interessante aan de positie die ik nu heb is dat ik mezelf kan blijven ontwikkelen. Ik ben een controlfreak, maar nu moest ik leren om zaken uit handen te geven. Dat was nieuw voor me. We beschikken bijvoorbeeld ook over de beelden van alle tegenstanders uit de competitie. In theorie kan ik ze tot in den treure terug gaan zitten kijken, maar dat is ook niet altijd de bedoeling. Uiteindelijk heb ik de juiste balans gevonden.’
FC Utrecht maakte dit seizoen een comeback in de Azerion Vrouwen Eredivisie. Op het moment van je aanstelling was er nog geen selectie. Hoe ben je aan het werk gegaan om de selectie vorm te geven?
‘Er lag al een lijstje met speelsters klaar en ik heb daar namen aan toegevoegd. Het meeste zicht had ik natuurlijk op speelsters uit de Topklasse. We hebben een mooie, maar ook een ingewikkelde mix kunnen creëren. Speelsters die afkomstig waren van Ajax belandden in een team met meiden die niet hoger dan de Topklasse hadden gespeeld. Niet alleen kwalitatief, maar ook mentaal zat daar een gat tussen. Mijn taak was om er één geheel van te maken. Volgens mij is dat wel gelukt. In het begin kende niemand elkaar, maar nu vormen we een hecht team.’
Hoe heb jij dit seizoen in de Azerion Vrouwen Eredivisie ervaren?
‘Vrouwenvoetbal leeft in Utrecht. Onze eerste wedstrijd van het seizoen, tegen Feyenoord, wonnen we voor ruim 14.000 supporters in de Galgenwaard. Na vier wedstrijden stonden we bovenaan en werden we betiteld als kampioenskandidaat. Toen hadden we echter nog niet tegen FC Twente, Ajax, Fortuna Sittard en PSV gespeeld. Vervolgens vielen we van onze roze wolk af en zakten we terug naar de plek waar we horen te staan: de middenmoot. In de tweede seizoenshelft hebben we weer stappen gezet, met knappe resultaten tegen FC Twente (2-2) en Fortuna Sittard (2-2). Met nog één wedstrijd te gaan, staan we momenteel zevende. Al met al ben ik zeer tevreden.’
Hoe belangrijk is het voor jou dat er vrouwelijke coaches in de Azerion Vrouwen Eredivisie zijn?
‘Ontzettend belangrijk. Ik ben me er bewust van dat ik een rol heb waarmee ik het vrouwenvoetbal op de kaart kan zetten. Jonge meiden kunnen er nu van dromen om voetbalster te worden. Dat is iets wat ik zelf als speelster heb gemist.’
