7 mrt 2024
Ruim een half jaar geleden speelde Stefanie van der Gragt (31) op het WK in Australië en Nieuw-Zeeland de laatste wedstrijd van haar carrière. Tijd om in een zwart gat te vallen, was er niet. Minder dan twee weken na de uitschakeling in de kwartfinale tegen Spanje begon ze al aan haar nieuwe baan: technisch manager bij AZ. ‘Stilzitten is niets voor mij.’
De stoel aan de overkant van de tafel is leeg. Op het AFAS Trainingscomplex in Wijdewormer is het tijd voor het interview, maar Van der Gragt is er nog niet. Ze komt er zo aan. Ze zit nog in bespreking.
Het is typerend voor het nieuwe leven van de oud-topverdediger van de OranjeLeeuwinnen. De kleedkamer is ingeruild voor de vergadertafel. Haar trainingsjack voor een net jasje. ‘Aan al dat vergaderen moest ik wel even wennen’, glimlacht Van der Gragt als ze binnenkomt. ‘Maar ik klaag niet. Ik heb het hier juist heel erg naar mijn zin.’
De laatste wedstrijd uit haar loopbaan was de kwartfinale op het WK tegen Spanje. Van der Gragt maakte hands en gaf Spanje een strafschop cadeau (0-1). Die fout herstelde ze met een kogel vanaf de zestienmeterlijn in blessuretijd (1-1). In de verlenging trok Nederland aan het kortste eind (1-2). Na veertien jaar was er een einde gekomen aan haar carrière als topvoetballer. Op het veld rolden de tranen over haar wangen.
‘Ik brak. Niet omdat ik mijn laatste wedstrijd achter de rug had, want daar stond ik toen nog helemaal niet bij stil. Ik brak omdat we hadden verloren. We hadden keihard gewerkt, maar stonden toch met lege handen. Dat kwam hard aan. Het besef dat mijn loopbaan nu echt voorbij was, kwam pas later. Toen ik thuis was’, zegt Van der Gragt, die het shirt droeg van AZ, Telstar, FC Twente, Bayern München, Ajax, FC Barcelona en Internationale.
Technisch manager worden, na het opbergen van haar voetbalschoenen, stond nooit hoog op de wensenlijst van Van der Gragt, geeft ze eerlijk toe. Haar droom was om aan de slag te gaan als trainer. Maar een onverwacht telefoontje een paar maanden voor het WK in augustus gooide haar toekomstplannen om. Het was algemeen directeur Robert Eenhoorn van AZ die belde. De club uit Alkmaar blies na de zomerstop de vrouwentak nieuw leven in. Of Van der Gragt dat avontuur misschien in goede banen wilde leiden, als technisch manager?
‘Ik moest daar wel even over nadenken. Ik wist niet of deze functie wel bij mij paste. Als je mij twee jaar geleden had gevraagd of ik technisch manager wilde worden, dan had ik honderd procent nee gezegd. Ik wist niet eens wat dat precies inhield, technisch manager. Ik wilde trainer worden’, vertelt Van der Gragt.
Toch was er na het telefoontje van Eenhoorn een zaadje geplant. Langzaam veranderde 107-voudig international Van der Gragt van mening. Het besef daalde in dit een kans was die ze met beide handen moest aangrijpen. ‘AZ stond aan de vooravond van een gloednieuw avontuur met de vrouwentak. Als technisch manager kon ik alles vanaf de grond opbouwen. Hoe langer ik daarover nadacht, hoe mooier ik het vond om daarvan onderdeel te zijn. AZ is bovendien een prachtige club. Mijn eerste club waarmee ik in de Eredivisie speelde. Na een week bedenktijd hakte ik de knoop door. Ik wilde dit avontuur laten slagen.’
Beschrijven wat een technisch manager nu eigenlijk doet, is ruim een half jaar na haar eerste werkdag geen probleem meer voor Van der Gragt. Ze is verantwoordelijk voor de samenstelling van de selectie en de technische staf. Zorgen dat de speelsters over de juiste faciliteiten beschikken, valt ook in haar takenpakket. Geen dag is volgens haar hetzelfde. Het ene moment staat ze langs de lijn bij een jeugdwedstrijd en speurt ze naar jong talent. Het andere moment licht ze een speelster van het eerste elftal in dat haar contract wordt verlengd. Of juist niet.
‘Ik heb het heel erg naar mijn zin. Het is een baan met veel afwisseling. Het is heus niet zo dat ik alleen maar aan het vergaderen ben. Ik sta ook vaak langs het veld. Niet alleen bij wedstrijden van het eerste elftal, maar ook van de jeugd. Ook probeer ik zoveel mogelijk trainingen van het eerste elftal te zien. Om een vinger aan de pols te houden en te kijken of alles goed gaat.’
Of je als oud-international meteen een goede technisch manager bent zodra je je voetbalschoenen aan de wilgen hangt? Nee, zegt Van der Gragt. De fijne kneepjes van het vak is ze nog aan het leren. Ze volgt bijvoorbeeld een cursus bij de KNVB. Ook loopt ze af en toe bij haar collega’s binnen op het kantoor op het trainingscomplex met vragen die op haar lippen branden. ‘Als voetballer wist ik precies waar ik aan toe was. Ik ging naar de club, ik kleedde me om en ik ging trainen of een wedstrijd spelen. Nu sta ik aan de andere kant en ben ik bezig met het regelen van allerlei randzaken. In het begin was dat allemaal nieuw voor me. Er kwam van alles op me af.’
Zonder ervaring sloeg Van der Gragt wel meteen haar eerste slag. Begin september lichtte ze de selectie nog eens door. Het team kon nog wel wat ervaring gebruiken, concludeerde ze. Zonder aankondiging belde ze oud-international Desiree van Lunteren, met wie ze in 2017 Europees kampioen is geworden. De oud-speelster van onder meer Ajax en PSV had het jaar daarvoor een punt achter haar loopbaan gezet, maar voetbalde nog wel bij de amateurs van Ajax. Stond ze misschien open voor een comeback in de Azerion Vrouwen Eredivisie?
‘Het was één van de eerste dingen die ik in mijn nieuwe functie deed’, glimlacht Van der Gragt. ‘Ik dacht: ik bel haar gewoon. Ik had geen idee wat ze zou antwoorden. Het is natuurlijk nogal een omschakeling om weer elke dag te gaan trainen. Bovendien is ze moeder. Denk er maar even goed over na, zei ik tegen haar. Een paar dagen later belde ik haar nog een keer. Toen was ze er al uit. Ze wilde tekenen. Daar was ik heel blij om. Eerlijk gezegd maakte mij dat ook wel een beetje trots.’
Van der Gragt was na het WK de volgende in de rij oud-internationals die na haar spelerscarrière is blijven werken in het vrouwenvoetbal. Daphne Koster is manager vrouwenvoetbal bij Ajax. Sari van Veenendaal is Adviseur Vrouwenvoetbal bij de KNVB.
‘Speelsters van AZ stappen snel op mij af, merk ik. Daar ben ik blij om. De drempel om op mij af te stappen is kennelijk niet zo groot. Ze vragen me van alles. Hoe ze beter worden in verdedigen? Waarom het mij zo vaak lukte om uit een corner te scoren? Hoe ik mij voorbereidde op een wedstrijd? En op een groot toernooi? Dat soort dingen. Ik merk dat ik het heel leuk vind om mijn ervaring met hen te delen.’
Of ze de drang nog voelt om trainer te worden? ‘Dat wel. Die ambitie heb ik nog steeds. Maar ik heb het nu ook naar mijn zin. Ik wil dit avontuur laten slagen en daar de komende jaren keihard voor werken. Daarna zien we wel wat de toekomst brengt.’
