50 jaar vrouwenvoetbal: vv Reutum eerste kampioen

50 jaar vrouwenvoetbal: vv Reutum eerste kampioen

50 jaar vrouwenvoetbal: vv Reutum eerste kampioen

24 jan 2022

We vieren dit seizoen 50 jaar vrouwenvoetbal bij de KNVB. In deze serie interviews blikken we terug met vijf pionierende hoofdrolspeelsters en schetsen een tijdsbeeld van een decennium. In dit eerste item: de jaren 70 met Hettie Olde Loohuis-Deterink, aanvoerster van de allereerste landskampioen vv Reutum.

Een makkelijk scorende spits, snelle buitenspelers, middenvelders met voetbal en loopvermogen, stabiele verdedigers en een goede keeper. Zo beschrijft Hettie Olde Loohuis-Deterink (67) het kampioensteam van 1974. Zelf was ze de captain die vanuit haar centrale positie achterin iedereen aan het werk zette en de organisatie voor haar rekening nam. Binnen en buiten de lijnen. “We waren niet per se vriendinnenclubje. Wel een stel gelijkgestemden dat heel graag wilde voetballen en daar veel voor over had.”

Op een vriendelijke junidag in 1974 vertrok er een touringcar met 20 voetbalmeiden vanuit een klein Twents dorp naar Zeist. vv Reutum bleek eerder oppermachtig in de afdeling, was de sterkste in de strijd tussen de vier noordelijke provincies en ging nu op weg naar het KNVB-sportcentrum om te spelen voor het eerste officiële kampioenschap van Nederland. Eenmaal aangekomen zocht Olde Loohuis in haar zorgvuldig ingepakte tas naar haar voetbalschoenen. Tevergeefs. “De avond ervoor had ik ze nog keurig gepoetst en klaargezet. Dacht ik. Het zal toch de spanning zijn geweest.”

Het kampioensteam van vv Reutum met staand tweede van rechts Hettie Olde Loohuis-Deterink.

Onderschat door de grote clubs

Op geleende kicksen van een van de wissels ging Olde Loohuis met vv Reutum de strijd aan tegen achtereenvolgens KFC (Delft), Blue White Girls (Amsterdam) en N.E.C. (Nijmegen). Gerenommeerde clubs uit grote steden. “Of we onderschat werden? Ik denk het wel. Maar wij waren niet bang en stapten niet ‘voor de leuk’ het veld op. Integendeel, wij waren ontzettend prestatief en competitief ingesteld, trainden 3 à 4 keer per week en gingen naar Zeist om die titel te winnen.”

En dat lukte, ondanks twee gemiste penalty’s in de beslissende wedstrijd tegen N.E.C. Vlak voor tijd zorgde spits Agnes Maathuis voor de enige treffer, waardoor de allereerste landstitel in de historie van het Nederlands vrouwenvoetbal op naam van vv Reutum kwam. Voor veel ophef zorgde dat destijds niet. Geen podium, geen bloemen. “Iemand van de KNVB reikte een beker uit, waarna we met elkaar en onze meegereisde supporters feestvierden.” Eenmaal terug in het clubcafé keken hun dorpsgenoten even op, maar richtten hun blik al snel weer op de WK-wedstrijd die op tv gaande was.

Olde Loohuis: “Destijds hadden we geen idee van de historische waarde van die titel. Later natuurlijk wel. Op de lijst van de Nederlandse kampioenen vrouwenvoetbal staat vv Reutum als eerste genoteerd. Nu kijken we daar met heel veel trots naar. Maar het belangrijkste is de voldoening die we zelf uit die prestatie haalden en die was ook toen al heel groot.”

Inmiddels telt de KNVB, mede dankzij de inzet van iedereen die daar een halve eeuw aan heeft gewerkt, ruim 162.000 vrouwelijke leden en beschikken 1.862 amateurverenigingen over één of meerdere vrouwenteams.

Scepsis? Niet belangrijk

Vier jaar eerder, in 1970, bracht Olde Loohuis als 16-jarige samen met Jos Ikink een team meiden op de been, die als De Heitrappers op een veldje in de buurt hun wedstrijden speelden. Een jaar later –  het vrouwenvoetbal werd officieel onderdeel van de KNVB – sloten ze zich aan bij vv Reutum.  “Jos en ik zijn overal samen achteraan gegaan om alles te regelen. Een goede trainer, een goede teambegeleiding en steun van het bestuur. Wij wilden gewoon graag voetballen. Er was niets anders in het dorp en wij stonden toch altijd al langs de lijn omdat onze families voetbalden. Het was geen vreemde wereld. Dat maakte het makkelijker om het op te zetten. We wilden graag en we pakten het serieus op.”

“Natuurlijk was er scepsis. En soms tegenwerking”, vervolgt Olde Loohuis. “Maar dat vonden we niet zo belangrijk. Wij koersten op onze eigen inzet, enthousiasme, gedrevenheid en overtuigingskracht. Als jongens konden voetballen, waarom wij dan niet? We lieten zien dat het ons menens was en dat we bereid waren om hard te trainen en ons te ontwikkelen. Het is ons niet zomaar overkomen, we hebben het zelf afgedwongen.”

Niet voor niets stonden de jaren 70 in het teken van het feminisme en de vrouwenemancipatie. In Amsterdam lieten de Dolle Mina’s van zich horen, in Reutum veroverde een stel meiden hun plek in het voetballandschap. “Bij mij persoonlijk heeft dat ook wel meegespeeld. Niet in de slachtofferrol kruipen, maar juist je schouders eronder zetten en voor jezelf kansen creëren.”

De beginjaren van het vrouwenvoetbal in het Twentse Reutum. 

Nog jaren aan de top

In de jaren na het allereerste kampioenschap bleef vv Reutum in de top van Nederland meedraaien. In de directe omgeving kregen de geel-blauwen concurrentie van UD Weerselo dat later in 1985 eenmalig de landstitel zou pakken. De kern van Reutum bleef grotendeels intact en werd versterkt met goede speelsters van buiten het dorp die het niveau verder opkrikten. “Dat waren meiden die er veel tijd en energie voor over hadden om op een niveau te spelen waar ze tot hun recht kwamen.”

Begin jaren 80 hing Olde Loohuis na de geboorte van haar eerste kind haar voetbalschoenen aan de wilgen, maar ze bleef zeer betrokken bij het reilen en zeilen binnen de vereniging. Werd onder meer leider en later ook voorzitter. De ontwikkeling van het vrouwenvoetbal in Nederland volgde ze op de voet, met als hoogtepunten de successen van FC Twente en de OranjeLeeuwinnen in 2017 en 2019. “Op het EK was ik vrijwilliger en het WK bezocht ik als supporter. Het is hartstikke mooi om te zien waar het vrouwenvoetbal nu staat. Het had tijd en prestaties nodig.”

Hettie Olde Loohuis als vrijwilliger bij het EK 2017 in eigen land.

Rolmodel

Of ze zichzelf, terugkijkend, als een rolmodel beschouwd? “Niet per se”, zegt de Twentse. “Misschien was ik wel een voorbeeld voor onze dochter Jorike die later nog in Oranje en de Eredivisie Vrouwen speelde. En voor mijn kleindochter Robin van 6 die inmiddels ook op voetbal zit en met wie ik binnenkort snel een keer naar de OranjeLeeuwinnen ga. Het elftal van 1974 is wel een voorbeeld geweest in de zin dat we voor draagvlak binnen onze de vereniging hebben gezorgd. Het meiden- en vrouwenvoetbal is bij ons aan alle kanten geaccepteerd en omarmd. Dat komt mede door onze tijd.”

Het kampioensteam van 1974 ziet elkaar nog wel eens. Of er is contact via de appgroep. “We zijn blij met de aandacht voor 50 jaar vrouwenvoetbal. Daardoor zijn we er meer van bewust geworden dat wij een stukje van de historie zijn en onze rol daarin hebben gespeeld. Ondanks onze Twentse nuchterheid zijn we daar best behoorlijk trots op hoor. We hebben het zelf voor elkaar gekregen en de omstandigheden gecreëerd. Een stel jonge enthousiaste meiden dat hard wilde trainen en simpelweg gewoon voor de sport wilde gaan.”

50 jaar vrouwenvoetbal bij de KNVB: had jouw club in 1971 al een vrouwenteam?